Historia I. S. Turgieniewa "Woda malinowa": krótkie podsumowanie

Pisarz I. S. Turgieniew był nieprzejednanym przeciwnikiem pańszczyzny. Według ówczesnych krytyków książka "Notatki łowcy" stała się "oskarżeniem" o pańszczyznę. Ale znaczenie tych esejów i opowiadań nie ogranicza się do zniszczenia fundamentów niewolnictwa w Rosji. Pełne głębokiego znaczenia, pozostaną na zawsze uczynkami, blisko serca każdej rosyjskiej osoby. Nie tylko feudaliści, mimowolni i bezsilni chłopi stoją przed oczami czytelnika, ale także wspaniałe obrazy. Rosyjska natura.

"Notatki myśliwego"

Historie i eseje "Notatek" zostały opublikowane w latach 1847 do 1851 w "Współczesnym". Z dwudziestu pięciu tylko trzy historie zostały napisane znacznie później. Książka "Notatki Huntera" została wydana w 1852 roku. To wydanie było powodem aresztowania pisarza i jego odniesienia do wioski przez dwa lata. W nim autor pokazał takie aspekty życia ludzi, które były poza zasięgiem wzroku jego poprzedników.

Mówiąc o właścicielach ziemskich, Turgieniew nie przesadza ani nie popada w jednostronność. Również rysując wizerunki chłopów, nie upiększa ich życia. Według krytyków autorowi udało się stworzyć taką właśnie postać, która znajduje się w rzeczywistości. Pisarz oparł się na "istotnych danych". Jak napisał sam Turgieniew, jego obserwacje zostały zaczerpnięte z prawdziwego życia. W dzieciństwie widział już dość prawa feudalnego, obserwując życie chłopów z jego majątku i okolicznych wiosek.

Turgieniew jest uważany za najbardziej entuzjastycznego poetę rosyjskiej natury. W "Notatkach" przedstawiana jest z niezwykłą jasnością. Żaden z rosyjskich pisarzy nie ma tak wielu wspaniałych opisów natury. Krajobraz Turgieniewa jest wspaniały. Na tle pięknej przyrody autor z bezlitosną prawdomównością przedstawia tyranię właścicieli ziemskich i dzikość ich moralności.

"Notatki myśliwego" - jedno z najbardziej patriotycznych dzieł rosyjskiej literatury. Dwadzieścia pięć opowiadań tej książki łączy jeden pomysł i rozgrzewa go gorąca miłość autora do wielkiego narodu rosyjskiego. Orientacja "notatek" skierowana przeciwko gospodarce rolnej przejawia się w tych historiach, w których pisarz bezpośrednio odnosi się do chłopów i właścicieli ziemskich. Wśród nich jest historia "Woda malinowa", której podsumowanie znajduje się w tym artykule.

Rybacy

Historia zaczyna się od słów autora. W jednym z gorących dni sierpnia znalazł się na polowaniu. Wyczerpany gorączką dotarł do rzeki Ista, na której brzegu uderzył klucz, znany w dzielnicy jako "Woda Malinowa". Dwadzieścia kroków od źródła, klucz z radosnym hałasem wpadł do rzeki. W małej zatoczce wyłowili dwaj starcy. W jednym z nich rozpoznał Steppe.

Kontynuujemy krótką treść "wody malinowej" z opisem miejscowości Shumikhino. Znajdował się tam kamienny kościół, przed którym znajdowała się posiadłość dworu wraz ze wszystkimi budynkami gospodarczymi, stajniami, łaźniami, budynkami gospodarczymi dla gości i szklarniami. Wszystko poszło z właścicielami tej wspaniałości w jego własnej kolejności. Ale kiedy dwór spłonął na ziemię. Właściciele przenieśli się do innego gniazda. Popioły zostały zamienione w ogród kuchenny, pospiesznie zrobiły tam chatę i zamieszkały w niej ogrodnika z rodziną.

Dostarczył zieleniny i warzywa do stołu mistrza, jego żona podążała za zwierzętami. Autor historii zdarzył się kilka razy, nawet spędzając z nimi noc. To tam zobaczył Steppek po raz pierwszy, którego nie można uznać za stocznię, ale jako osobę w ogóle. Nie otrzymał żadnych korzyści, nie miał krewnych i nikt nie wiedział o istnieniu Stepushki. Nie miał nawet przeszłości.

Stepushka

Mówiono, że był w lokaju. Ale kim on był, skąd przybył, jak dotarł do Shumikhino, nikt nie wiedział. Trofimych znał rodowód wszystkich poddanych i jakoś wspomniał, że Stepan był krewnym Turka, którego barin przywiózł z marszu. Nawet w święta, kiedy zwykle przychodzi się na eksponowane przysmaki i całuje rękę mistrza, Stepusz nie wychodził.

Historia Turgieniewa "Woda malinowa" kontynuuje opis trudnego życia Stepuszki. Latem żył za kurnikiem, bliżej zimy, przeniósł się do poczekalni, aw ciężkie mrozy ukrył się w siano. Stepushka zawracała sobie głowę od rana do wieczora, a wszystko tylko dla jedzenia. Patrzysz, potem gwoździ goździk, potem wyciąga wiadro, a potem kapusta kapie. Jeśli Stepuszka jest gdzieś na kilka dni - nikt nie zauważa jego nieobecności.

Mgła

Ten właśnie Stepuszka siedział teraz na brzegu zatoki z innym starcem uwolnionym pod pseudonimem Mgła. Obsługiwał hrabiego jako kamerdyner, a za życia swego pana otrzymał wolność. Ogromny dwupiętrowy dom hrabiego trudno było nie zauważyć. Teraz stał opuszczony, z zabitymi deskami szybami i porośniętymi trawą. A gdy właściciel majątku był znany całej dzielnicy za gościnność, zdarzyło się, że prawie cała prowincja przyszła go odwiedzić. Ale hrabia zatrzymał się i poszedł szukać miejsca w Petersburgu. Więc zmarł w hotelu.

Kontynuujemy podsumowanie "wody malinowej". Autor zwrócił się do rybaków, pozdrowił go i zapytał, jak się czuje. Mgła uśmiechała się dobrodusznie i dostojnie, mówiła wolno i delikatnie mrużąc oczy. Doradził, że jest za gorąco, a ryby źle dziobią, zastanawiał się, czy mistrz udał się na polowanie. I zaczął przypominać sobie, jak jego pan trzymał psa i psa. Hrabia nie lubił polować, ale robił to dla prestiżu.

Powiedział starcowi o szlachetnych uroczystościach, które zostały zorganizowane przez hrabiego. Peruki, laski, tabaki, kaftany, pierwszorzędna woda kolońska - wszystko wypisałem z Paryża. Około czterdziestu ludzi, tylko muzycy, wprowadzali się. Do świtu goście tańczyli. Ustawi bankiet - fajerwerki, łyżwy, strzelanie z broni. Szlachcic był człowiekiem, z Petersburga przybyli do niego goście.

Dobry człowiek był dżentelmenem. Beat, stało się. Tak, wkrótce też zapomniałem. Jedna rzecz była zła: właściciel trzymał matresok. Zniszczyli go. I wybrała kochanki z niskiej klasy. Wydawało się, że żyją dla własnej przyjemności. Ale nie. Daj je Europie, ale wszystko, co tam jest, jest najdroższe. Jedna została zapamiętana sama przez się, całkowicie oczarowała hrabiego: nazywali Akulina. "Och, a ona była wściekła. Mój siostrzeniec ogolił moje czoło za to, że upuścił jej suknię "- wspomina starzec. "Mimo to, to był dobry czas!" Dodał i zamilkł.

Vlas

Dalszy wątek "Wody Malinowej" rozwija się na brzegu zatoki, w cieniu drzewa, pod szczeliną koników polnych, gdzie siedzą rozmówcy zmiażdżeni przez upał. Nagle w wąwozie rozległ się hałas i pojawił się starszy człowiek. Mgła go rozpoznała. Vlas podszedł i zaczął mówić, że pojechał do Moskwy do mistrza, poprosił o zwolnienie czynszu. Nie można sobie z tym poradzić, syn zmarł. Żył w taksówkach i płacił za swojego ojca. Ale zawiózł mistrza Vlas. Był zły, że nie przyszedł bezpośrednio do niego.

Kapitan otrzymał od niego podatek w wysokości dziewięćdziesięciu pięciu rubli. W porządku, niedaleko Moskwy. I tu, w wiosce, a ziemia jest całkiem sporo. Czy to jest główny las. Vlas przemówił z uśmiechem, jakby nie chodziło o niego. Ale jego oczy lśniły, a usta drgały. Wytarł twarz rękawem, jakby pocił się z gorąca. Krótka treść "wody malinowej" kończy się tym, że milczący Stepuszka został poruszony, jakby był podobny w swoim losie. Z drugiej strony ktoś pociągnął nudną piosenkę. Zasmucony biedny Włas. Wszyscy zamilkli i wkrótce się rozproszyli.

GMT

Funkcja zamiany tekstu na mowę jest ograniczona do 200 znaków