Komedia "Biada z Wita", która napisała?

W klasie literatury uczniowie klasy IX studiują wybitną grę komediową w wierszach "Biada z Wita", która została stworzona przez autora w Petersburgu około 1816 roku, a ukończona w Tbilisi w 1824 roku. I od razu mimowolnie zadajesz sobie pytanie: "Biada z humoru", kto napisał? Ta praca była szczytem rosyjskiego dramatu i poezji. A dzięki swojemu aforystycznemu stylowi prawie wszystko poszło na cytat.

Dość dużo czasu upłynie, gdy utwór zostanie wydany bez cięć i zniekształceń. Spowoduje to zamieszanie w kwestii roku, w którym napisane jest "Biada z żartu". Ale łatwo to zrozumieć. Pojawił się w druku z cenzurą w 1862 roku, kiedy autor, który zmarł z rąk fanatyków w Iranie, nie był na tym świecie przez trzy dekady. Sztuka "Biada od Wita" została napisana w roku, który stworzył scenę dla wolnomyślicieli, tuż przed powstaniem dekabrystów. Dzielna i szczera, włamała się do polityki i stała się prawdziwym wyzwaniem dla społeczeństwa, raczej oryginalną literacką broszurą, która ujawniła istniejący reżim królewski.

"Biada z Wita": kto napisał?

Cóż, z powrotem do głównego problemu poruszonego w artykule. Kto napisał "Biada od Wita"? Autorem komedii był sam Alexander Sergeyevich Griboedov. Jego gra natychmiast wyprzedała się w formie odręcznej. Około 40 tysięcy kopii sztuki zostało przepisanych ręcznie. To był ogromny sukces. Ludzie z wyższych sfer nie mieli ochoty śmiać się z tej komedii.

W komedii autor bardzo chętnie ujawnia i wyśmiewa się z przywarów, które dotknęły rosyjskie społeczeństwo. "Biada z Wita" została napisana w XIX wieku (w pierwszym kwartale), ale temat poruszony przez Gribojedowa ma również znaczenie dla naszego współczesnego społeczeństwa, ponieważ opisane w nim postacie nadal istnieją z powodzeniem.

Famusov

Bohaterowie komedii nie są przypadkowo opisani w taki sposób, że ostatecznie stają się domowym słowem. Na przykład, jaka żywa osobowość - Moskwa barin Pavel Afusasevich Famusov! Każda jego replika jest gorliwą obroną "wieku pokory i strachu". Jego życie zależy od opinii społeczeństwa i tradycji. Uczy młodych ludzi uczyć się od swoich przodków. W potwierdzeniu przytacza przykład swojego wuja Maksyma Pietrowicza, który "jadł na srebrze - na złocie, jadł". Wujek był szlachcicem w czasach "Matki Katarzyny". Kiedy potrzebował popisać się łaską, "pochylał się i zginał".

Autor wyśmiewa się z pochlebstw i służalczości Famusowa (zajmuje on świetne stanowisko, ale często nie czyta nawet papierów, które podpisuje). Pavel Afanasyevich jest karierowiczem i służy do zdobywania rang i pieniędzy. A Griboyedov wskazuje na jego miłość do rodzicielstwa i nepotyzmu. Ocenia ludzi według ich materialnego dobrobytu. Do swojej córki Zofii mówi, że nie jest biedną parą i przepowiada pułkownika Skalozuba, który według niego nie stanie się generałem dziś ani jutro.

Molchalin i Skalozub

To samo można powiedzieć o Molchalinie i Skalozubie, którzy mają te same cele: za wszelką cenę - karierę i pozycję w społeczeństwie. Osiągają swój cel, jak mówi sam Griboyedov, "lekki" chleb, oddając się swojemu przełożonemu, dzięki ich laudacji dążą do luksusowego i pięknego życia. Molchalin jest reprezentowany przez cynika, pozbawiony jakichkolwiek wartości moralnych. Puffer - głupi, narcystyczny i ignorancki bohater, przeciwnik wszystkiego nowego, który goni tylko za rangi, nagrody i bogate panny młode.

Chatsky

Ale w bohaterze Chatsky pisarz ucieleśniał cechy wolnomyśliciela, który jest bliski dekabrystom. Jako zaawansowany i inteligentny człowiek w swojej epoce, całkowicie neguje on poddaństwo, służalczość, ignorancję i karierę. Jest przeciwny ideałom ostatniego stulecia. Chatsky jest indywidualistą i humanistą, szanuje wolność myśli, prostą osobę, służy sprawie, nie ludziom, jest zwolennikiem postępowych idei teraźniejszości, szacunku dla języka i kultury, edukacji i nauki. Wchodzi w spór ze stołeczną elitą Famusovskaya. Pragnie służyć, a nie być posłusznym.

Należy zauważyć, że Gribojedowowi udało się uczynić jego dzieło nieśmiertelnym ze względu na wagę poruszanego przez niego tematu. Goncharov w 1872 roku napisał o tym bardzo interesująco w swoim artykule "Syjon agonii", mówiąc, że ta gra będzie nadal żyła swoim życiem wiecznym, przechodząc przez kolejne epoki i nigdy nie straci swojej żywotności. Przecież do tej pory famusovowie, pchacze i cisza sprawiają, że nasi nowocześni ludzie czują "żal z umysłu".

Historia stworzenia

Pomysł tego dzieła jego autora Gribojedowa powstał w momencie, kiedy właśnie wrócił z zagranicy do Petersburga i znalazł się na jednym arystokratycznym przyjęciu, gdzie oburzył go pragnienie Rosjan o wszystko, co obce. On, podobnie jak bohater jego pracy, widział, jak wszyscy kłaniają się przed obcokrajowcem i są bardzo nieszczęśliwi z tego, co się dzieje. Wyraził swoją postawę i skrajnie negatywny punkt widzenia. I podczas gdy Griboyedov rozprzestrzeniał się w swoim gniewnym monologu, ktoś ogłosił swoje możliwe szaleństwo. To jest naprawdę żal z umysłu! Kto napisał komedię, sam doświadczył czegoś podobnego - i dlatego praca wyszła tak emocjonalnie, namiętnie.

Cenzorzy i sędziowie

Teraz na pewno staje się jasne znaczenie sztuki "Biada z Wita". Kto to napisał, naprawdę znał środowisko, które opisał w swojej komedii. W końcu Griboyedov zauważył wszystkie sytuacje, portrety i postaci na spotkaniach, przyjęciach i piłkach. Później znajdują odzwierciedlenie w jego słynnej historii.

Gribojedow zaczął czytać pierwsze rozdziały sztuki już w 1823 r. W Moskwie. Był wielokrotnie zmuszany do ponownej pracy na żądanie cenzury. W 1825 r. W antologii "Talia rosyjska" opublikowano tylko fragmenty. Całkowicie nieocenzurowana gra została wydana dopiero w 1875 roku.

Ważne jest, aby zwrócić uwagę na fakt, że rzucając swoją oskarżycielską komedię do świeckiego społeczeństwa, Gribojedow nie był w stanie dokonać znaczących zmian w poglądach szlachty, ale zasiał ziarno oświecenia i rozumu w arystokratycznej młodzieży .